De zon ging weer schijnen, steeds méér!” zei een cliënt na een voor hem zeer donkere en angstige periode.

Aanraking en autisme gaan niet samen, zegt men. Daar ben ik het niet mee eens. Met gepaste aanraking kan het. Wat gepast is zoeken we samen naar. Het proces wat ontstond was heel bijzonder en intensief. Hij voelde zich uiteindelijk weer veilig.

Een langere tijd werkte ik met iemand die naast autisme ook PTSS had. Van zijn trauma is hij bevrijd. Waar ik hem in heb kunnen ondersteunen is in keer op keer ruimte en veiligheid te bieden en lichtjes over de grens van zijn comfort zone te gaan en heel belangrijk weer terug naar veilig gebied. De windows of tolerance is net als bij weerstand dat wat gerespecteerd wil worden. Juist omdat het een trauma is. Deze window is klein geworden bij mensen met een trauma.

In de loop van het proces gaf de cliënt over het begin aan, heel angstig te zijn geweest voor aanraking. Wij hebben een band, ervaring en werkwijze opgebouwd waardoor het mogelijk was de onveilige gebieden te benaderen en te ontsluiten. Keer op keer is zijn gevoel voor veiligheid vergroot en daarmee zijn vrijheid. Langzaam is er licht en ruimte voor hem gekomen en hij zei: “De zon ging weer schijnen, steeds meer en meer!”                                                                       .    .                      Peter Levine beschrijft dit heel goed, het zijn achter gebleven inmiddels chronische spanningen na een heftige, gewelddadige of schokkende gebeurtenis. Deze man, vrouw of kind heeft zich destijds niet kunnen reageren door te vechten of te vluchten. Het is deze niet uitgedrukte expressie die het huidige leven beïnvloed, beklemd en kan blijven overheersen.